De ‘geboorte’ van La PéCule

Toelichting op de naam

La PéCule

Dit betekent vanuit het Frans vertaald: zakduitje, zakcentje, spaarvarken.
Meer hierover onder de hoofdlink ‘Informatie’, daaronder de sublink ‘De geboorte’ van La PéCule’.
De P & C staan voor mijn initialen: Pauline Caroline.
Harten & Hartjes zijn het kenmerk van La PéCule.

Sinds 2010 waren ze al het kenmerk van La PéCule; sinds 2012 werden ze steeds meer een symbool. In gebroken vorm (op de oorspronkelijke toonbank) een symbool van verdriet…
Hartjes en harten in allerlei uitvoeringen en maten symboliseren de warme reacties en belangstelling die ik om mij heen mag ervaren, de liefde en het plezier waarmee ik klantjes ontvang, adviseer, meedenk en kadootjes inpak
en…
de onvoorwaardelijke liefde waarmee mijn ouders deze winkel vanuit een onzeglijk diep dal mogelijk maakte…

In mijn eerste ‘werkzaam leven’ is het gelukt met een Modellen- & PromotieBuro,
in het tweede met de oprichting van de lokale politieke partij.
Mijn hoop is om met La PéCule nog één, zo nodige kans te krijgen…

Wat vooraf ging…

Jong geleerd, oud gedaan

Terugblikkend op mijn tienerjaren had ik destijds al een creatieve geest. Deze ‘kwam weer uit de fles’ tijdens een tijdelijke baan bij een exclusieve meubelzaak. Daar ontdekte ik een passie voor stylen, creëren en ontwerpen. Ik volgde een cursus Binnenhuisarchitectuur met succes, maar haakte af bij driedimensionaal bestektekenen. Véél leuker
om in de praktijk aan de slag te gaan, maar hóe dan?

Voorbestemd?

Geduld voor het vinden van de juiste weg wordt nogal eens op de proef gesteld. Pas geruime tijd later werd ik aangenaam geconfronteerd met een ‘explosie’ van jarenlange opgekropte creativiteit: een serieuze opwelling mijn interieur een metamorfose te geven. Er was echter een probleem, de financiële middelen ontbraken. Maar, wie rijk noch sterk is moet slim en creatief zijn. Zo ging het balletje rollen…

Ik (her)ontdekte mijn ‘liefde’ voor hout en bedacht dat oude spulletjes van dit natuurlijke materiaal ‘een nieuw leven’ verdienen en een basis vormen voor ‘nieuwe’ Meubeltjes en DécoDingetjes! De toon was gezet. Het speuren via internet en ‘en route’ kon nu serieuzer worden. Ik reed stad en land af en kocht zorgvuldig houten spulletjes in. Het hele restylingsproces kon telkens weer plaatsvinden: van oud, lelijk en soms kapot naar nieuw.

Er ontpopte zich een geheel eigen style: de uiteindelijke La PéCule-Style. Zo werd mijn metamorfose een feit en meer dan dat. Afstand doen van iets dat ik zelf creëerde viel me dusdanig zwaar dat mijn huisje overvol dreigde te raken. Hèt moment was dat mijn jongste dochter Angelique zei: “Ma, het lijkt hier wel een winkeltje!” Dàt was het:
een Winkeltje!

 Het zolderwinkeltje

Zo ontstond het zolderwinkeltje. IK heb daar leuke herinneringen aan en veel spontane complimentjes van klantjes. Ik herinner me toen de makelaar de woning op kwam nemen hij opgetogen zei: “Zo dan, hier moet ik mijn vrouw níet loslaten!” Haha, wél juist! Alle schuur-, grond- en verfuren rekenend, en dan heb ik het nog niet eens over ‘en route’ te restylen items scoren, verdiende ik er in feite geen snars aan, maar ik vond het onwijs leuk om van oud en lelijk, nieuw en trendy te creëren!

Het knusse zolderwinkeltje

Dramatische ommekeer

6 januari 2012

Mijn wereld staat stil sinds het verongelukken van mijn enige zoon, Alexander… …
Stil vooral en leeg, akelig leeg. Ondanks dat een deel van mijn moederhart verbrijzeld is klopt het nog, maar het verlies van een kind voelt als een ongeneeslijke ziekte, als levenslang. Ondraaglijke pijn, niet of nauwelijks mee te leven.

Gerwin Alexander
30 januari 1990 – 6 januari 2012

Redding

Ondanks dat ik zes weken na Alexander’s fatale ongeluk omy werd van een kleinzoon (van mijn oudste dochter) en ik dat kleine mannetje uiteindelijk in mijn hart kon sluiten, ging het in alle opzichten steeds verder bergafwaarts met ‘moedertje’, richting Alexander.

Omdat ik in het najaar van 2012 steeds verder weg gleed ondernamen mijn moeder en stiefvader Tom actie. Zij boden mij de mogelijkheid om mijn voormalige toekomstdroom te realiseren! Met een hypotheek op hun eigen huisje namen zij een enorm risico door het woon-/ winkelpandje te kopen waar ik al een paar jaar verliefd op was. Omdat mijn wereld nog slechts bestond uit de vierkante meters van mijn slaapkamer, bed en de begraafplaats wàs dit echt een risico voor hen. De gedachte erachter was dat openingstijden op een winkeldeur mijn leven weer een doel zou geven .

Het moet mijn ouders diep geraakt hebben toen ik op de ochtend dat de overdracht van het pandje zou plaatsvinden aangekleed beneden op een stoel zat. Klaar om mee naar de notaris te gaan. Ik was daar als ‘verweg-figurant’ aanwezig…


Links: de sleuteloverdracht op 22 december 2012. Rechts: 3 jaar en +veertien kilo later

Een wonder

Eind 2010 scoorde ik voor € 1,99 in een koopjeshoek achteloos een schilderijtje. Twee jaar na dato stond hier een reality-foto naast… Voordat ik wist dat een droom en een schilderijtje waarheid zouden kunnen worden, tjoepte ik het in een opruimvlaag in de afvalcontainer. Helaas! Als iemand het nog heeft houd ik me heel erg aanbevolen…


De in 2010 op het schilderijtje gepimpte markies, de hoge, smalle en vooral óude ramen, daar tussen zelfs mijn Sterrenbeeld: Leeuw. Toeval? Nee, ónmogelijk!

Ik doe mijn best

Dit pandje, met Winkeltje én behaaglijk warm Atelier, is de sleutel tot mijn redding gebleken. Sinds de opening van het La PéCule-Winkeltje gaat het, bij vlagen en stukje bij beetje, weer wat beter. Aanvankelijk schrok ik als ik me tevreden en soms soort gelukkig voelde, maar bedacht dan dat als Alexander op zijn ‘kleine moedertje’ neerkijkt, haar liever zo actief haar ding ziet doen dan tijdens de vele maanden dat zij dreigde ‘te verdrinken’.

Voor mijn ouders, beide dochters en kleinzoon doe ik extra mijn best om te waarderen dat ik het leven terug heb en probeer hier zoveel mogelijk van te genieten, ook van het succes dat La PéCule (b)lijkt te zijn. Ook een beetje voor mezelf, maar bovenal voor Alexander…


Dit schilderij maakte ik in het nieuwe Atelier. De tekst komt van een knipseltje dat mijn mams mij gaf. Ik koester het…

*****