2017, 11 maart
(Niet) normaal

Eigenlijk niet normaal zoveel uren als ik deze week gemaakt heb, zowel in de winkel als in en rond m’n huisje. Natuurlijk geweldig dat het zonnetje er weer zin in krijgt (en vice versa), maar de stofdeeltjes die het licht van datzelfde zonnetje zichtbaar maakt, oef!

Dan is zo’n uuuh, behoorlijk vol winkeltje al een hele klus mét een lap tapijt, maar daarnaast dwarrelen de stofdeeltjes net zo vrolijk het atelier, de pantry, de badkamer in, de trapjes op naar de overloop, de living, de slaapkamers. Zelfs op de ramen zit stof, dus zeker ook waar je het niet zo één twee drie ziet. Oef-oef!

Ik kan niet op mijn derrière gaan zitten in zo’n huis hoor en ook geen stoffig winkeltje het weekend in laten gaan. Na vanmorgen behoorlijk vroeg de trappen op en af met beddengoed, wasjes draaien en een best drukke winkeltjesdag, moet het beddengoed diezelfde gang weer terug maken en op het bed belanden. Lekker strak opgemaakt als het lukt. Oef!

Maar, we pezen er eerst een uurtje of wat onophoudend flink tegenaan na sluitingstijd en dan zijn we best een eind op weg, beneden. Zelfs de (oerlelijke) grindtegels op het binnenplaatsje zijn besproeid met anti-groen en -mosmeuk. De rest van de was en boven volgen morgen en maandag want mijn batterijen zijn echt leeg, ik kan werkelijk niet meer voort.

Naar boven, ‘private-time’

Dus sjouw ik de ca. zestig kilootjes de trap op. Schrik! Oja, het bed moet nog opgemaakt worden.
“Niet eerst op de bank ploffen Van Dijk, anders gaat het je niet meer lukken om je bed slaapklaar te maken!”
Dus pezen we maar weer door richting slaapkamer. Oef!

Dan eíndelijk het drietredige authentieke trapje op naar de living. Oja, eten. Ook dat nog! Nou ja, eten is niet zo erg, maar het bereiden. Ik had geen tijd om boodschappen te doen dus moet er eetbare creativiteit aan te pas komen. Wat is het soms allemaal ingewikkeld, niet normaal.

Mezelf al stof verwijderend een weg banend door de m2 draaien mijn gedachten de afgelopen uren ondertussen op volle toeren. Om mij heen en in de winkel zie ik zoveel stelletjes en gezinnetjes. Die doen dingen samen, verdelen taken, er staat een bordje eten klaar als de één gewerkt heeft, ze maken samen even het grote bed op (o help, dat XXL-dekbed in die hoes!) en dat soort logische partnerlogica.

Logisch? Normaal?

Jazeker, maar het ís niet normaal, niet vanzelfsprekend!

We gaan naar de kern, het lukt mij nou eenmaal niet om kort van stof te zijn, hihi.

Wat voor de één normaal is, is voor de ander níet normaal. Ooit leefde ook ik in de gelukkige omstandigheden van een gezin: vader, moeder, kinderen, mooi huis, luxe, de genoemde samenwerking en taakverdeling die in meer of mindere mate in een normaal gezin logisch is. Maar dat alles bleek evenmin logisch als normaal, want het is allemaal… weg. Het is niet meer.

Of ik nu arm ben zonder de luxe en rijkdom?
Zeker niet, misschien in een bepaald opzicht zelfs rijker…

Jammer genoeg is het vaak zo dat je pas beseft wat je had als het er niet meer is.
“Als hadden komt is hebben te laat…”, zei Jannie ooit. Ik ben die woorden nooit vergeten.
Daarom is het zó belangrijk om te beseffen dat niets, helemaal niets normaal en vanzelfsprekend is in het leven: koesteren en dankbaar zijn, ook voor al datgene wat zo normaal lijkt…

In goede tijden zou je wat liefde en geluk in een pot moeten bewaren, zodat je er in slechte(re) tijden af en toe uit kunt snoepen…

‘Waar Hij een deur sluit opent Hij elders een venster…’

Ook als je Hij met een kleine letter zou schrijven is het vaak een eye-opener om je leven eens door die bril terug te bekijken. Ik kan er boeken over schrijven, zó waar is dit. Ook nu, nadat ik zoveel verloor, heb ik weer een nieuw leven. Kreeg ik een nieuwe kans. En weet je wat? Ik denk dat ik, ondanks alles en alles, een meer dankbaar mens en mensenmens geworden ben.

Waarom?
Ik zie en ervaar nu wat ik heb en mag doen in het winkeltje.
Of is het ‘moet’? Is wat ik nu doe op mijn weg gelegd, is dit mijn taak…?

Natuurlijk is het belangrijk dat ik drukke winkeltjesdagen draai, La PéCule móet blijven bestaan, maar de ‘wonderen’ en mooie gesprekken zijn ook zoveel waard! Stel je bent miljonair en kunt maar raak kopen, geeft het dan niet veel meer voldoening als je voor iets moet knokken, sparen of geen dure nieuwe keuken kóópt maar je oude verft? Zélf de Annie Sloan – kwast pakt?

Vandaag

Neem nou een stelletje in de winkel vandaag. Ze vragen om potpourri. Ondanks dat het winkeltje bommetje vol staat met van alles en nog wat voor home & living: keuken, badkamer, kids, knuffels en meer, moet ik hen teleurstellen.

Hóe het gebeurde weet ik niet, maar er ontstaat een best diepgaand gesprek. Hij is Nederlander, zij komt van oorsprong uit Hongarije. Ze kan niet aarden in Hardinxveld. Ik zíe het aan haar. Ze is jong en mooi, maar ze straalt niet. Ik zie haar niet één keer even blij kijken, laat staan lachen.

Zijn oog valt op de verf. Eigenlijk ga ik erop dat moment niet op in, maar hij vraagt of hun blingbling schemerlampen ook geAnnieSloaned kunnen worden? In een mum van tijd hebben ze er één van huis gehaald.

“Ja hoor dat kan, geen probleem. Licht opruwen omdat ze spiegelglad zijn, dan verven en wat later afwerken met Clear Wax”.
Met een knipoog naar hem richt ik mij op haar. Ik wil haar graag aansporen de lampen te gaan verven.
“Geloof me, daar word je blij van!”

Een half uurtje later heb ik goed uitgelegd hoe Annie Sloan -verf en Wax werken en heeft zíj een kleur uitgekozen. Jawel, zíj gaat verven! Ik geef haar het tasje met het starterspakket: “Laat je me weten hoe het gelukt is?”
Ze kijkt me met haar grote bruine ogen aan: “Dat doe ik”.
En weet je wat het allermooiste is? Ze lacht naar me en loopt met haar tasje verf én een glimlach op haar toet de winkel uit. Een starterspakket kost maar € 25,- en toch vóelt het alsof ze zojuist de hele voorraad van de VerfSalon kocht!

Zelfs een glimlach is niet vanzelfsprekend, daarvoor is er teveel leed en verdriet op deez’ wereld, maar hoe mooi is het om een bijdrage aan een glimlach te kunnen leveren…
(Niet) normaal!

Pauline