Oog van naald
en Rollatertje
Net toen ik, zo’n 3 weken na de pittige operatie, weer aan een volle winkeltjesweek werken dacht bedacht het lot me nogmaals flink te grazen te nemen. Ik weet het tijdstip precies: in de nacht na zondag 16 december om 03.00 uur. Ik dacht werkelijk dat ik na en met alle mentale pijn van Alexander geen fysieke pijn meer zou voelen. Wel, dat is nu veranderd: ik heb het uitgeschreeuwd van de pijn…
***
Lang verhaal, korte versie
Uiteindelijk, pas na ruim 48 puur lijden en via meerdere wegen, nam de chirurg die me 3 weken eerder opereerde me met grote spoed op. Een spoed CT-scan, waar de chirurg bíj was, wees uit dat mijn maag letterlijk op klappen stond. Het had zomaar RIP Pauline kunnen zijn… Met het direct leeg pompen van de maag, iets dat ik níemand toewens, leek het acute gevaar geweken. Tot overmaat van ramp mocht ‘de dikke tuinslang’ er niet uit, maar het werd -inclusief afvoer- vàstgeplakt. Brr, écht ellende! Nu de oorzaak nog en daar was, jawel: wederom een operatie voor nodig. De chirurg moest toch binnenin mijn buik een kijkje nemen.
***
Geen kijkje
De gehoopte kijkoperatie, met weer een 4-tal aanvaardbare sneetjes, werd een grote operatie. Een acute, volledige darmafsluiting! Dit werd veroorzaakt door een losse flodder dikke darm (wat anatomisch gezien niet kàn…). Deze had zich als een soort van rollade óm de dunne darm heen gekneld. Pas nadien besefte ik, én alle doctoren/ medische instanties die ik crazy belde met een hulproep van de píjn met mij , dat ik hier dus ruim 48 uur lang in m’n up in een levensbedreigende situatie verkeerde. Ik ben van dit, alles en alles nog steeds zeer aangeslagen, in de war en erg onzeker…
Ditmaal een ‘tramrails’ met zizag-oversteek van nietjes van boven tot onderin de buik. Ik ventileer hier nog niet eens de helft en bespaar je als lezer de details, maar er waren momenten dat ik dacht… ‘Laat me maar…’. En toch, tóch vond íets in mij het oogje van de naald en wurmde zichzelf daardoorheen. Nu ik ‘er weer een beetje ben’ en ik zíe mijn kleinzoon, dochters en ouders, dan besef ik wel dat zij deze heftige strijd waard waren, maar dat zou me niet nóg ‘s lukken…
***
Family, bezoek
Veel bezoek kon ik niet verdragen, en nog niet, maar bezoekjes van naasten family was fijn. Mijn kleinzoon liet me zowaar glimlachen. Als vanzelfsprekend trok hij gelijk zijn schoentjes uit en kroop, zéér voorzichtig en als vanzelfsprekend, liefdevol naast zijn omyja in het ziekenhuisbed.
Ik besef dat ook mijn naaste family grote zorgen en stress had door mijn toestand en dat maakt het dubbel naar. Sorry…
***
***
Eten en drinken
Toen ik na een dag of 3, of was het vier, weer voorzichtig aan mocht drinken en eten lúkte dat niet eens. Tijd te over om me te realiseren dat niet alleen adem halen, léven, niet vanzelfsprekend is. Ik kon daar nu een waslijst aan toevoegen. Het lijkt allemaal zo logisch dat je kunt gaan, staan, werken en doen, dat je kunt bewegen, eten, drinken. Het is zelfs niet vanzelfsprekend dat je frisse buitenlucht op je toet en de wind door je haren voelt… Als ik dit schrijf, 26-12, ben ik ruim een maand níet buiten geweest…
***
Veel pijn en leed
Na de afgelopen maanden véél in het ziekenhuis geweest te zijn, opnames plus veel onderzoeken, realiseer ik me des te meer hoeveel mensen, tobben, lijden, beperkingen hebben. Nu was ik één van hen, want twee pittige operaties, met opgeteld zo’n uurtje of negen OK/ narcose en infuusjes vol morfine, is nogal slopend hoor. Alle spieren zijn pap, weerstand min nul…
Dat laatste werd benadrukt op de dag voor Kerst dat ik naar huis mocht. Óngezien! Ik attendeerde een verpleegkundige op mijn badkamerbevindingen van die ochtend: een nóg dikkere, vreemdere buik en een rode wond die warm aanvoelde. Dat naar huis-feestje werd acuut gekanseld. Geen details, maar mensen in de zorg weten wat er dan moet gebeuren. De limit, mijn grens van kunnen incasseren en dragen was de afgelopen maand al meermaals ver overschreden en nu dit ook nog…
***
Ziekenhuis ~ Thuis
Zo gebeurde het dat ik op Kerstavond, samen met Robert ten Brink, op een ziekenhuiszaal verbleef. Op zich niet erg want rust was en is me zeer welkom. Het ‘eenzame Kerstontbijtje’ op eerste Kerstdag was nooit in mijn scenario’s voorbij gekomen. Wat een contrast met het rechterdeel van de foto hieronder…
#eigenbedisgoudwaard
***
***
Rivas Thuiszorg
Maar, die dag alleen maar beter nieuws (en van een héle leuke chirurg, dat ik daar überhaupt erg in had…). Ik mocht naar huis, mét een hele grote mits: Rivas Thuiszorg moest mij 100% gegarandeerd over kunnen nemen, inclusief de wondzorg. Dat was best even spannend tijdens Kerst. Misschien mede doordat ik al helemaal into de Thuiszorg was vanwege de voorlaatste operatie, geschiedde een wondertje: dat kon dezelfde avond al!
#rivasthuiszorg
Wat je, ondanks een spoedopname, na ruim een week weer als bagage hebt is nogal wat. Plus een volle tas middelen voor de eerste dagen wondverzorging, want apotheken zijn gesloten met Kerst. Arme jongste dochter van me, wat heeft ze met haar moedertje gezeuld en véél voor haar, mij dus, gedaan. Zo trots op haar en heel dankbaar…
***
4-West
Ik weet nu al heel zeker dat ik afdeling 4-West van het Beatrixziekenhuis in Gorinchem níet ga vergeten. Alle uren en het lijden niet, alle zorg niet, de liefste verpleegsters en verplegers niet én de chirurgen niet!
#beatrixziekenhuis #gorinchem #4west #chirurgie
***
Delen
Waarom ik dit deel?
Allereerst omdat psychologisch bewezen is dat van je afschrijven en delen positief werkt op verwerking en geloof me: er is weer héél wat te verwerken aan deze waslijst toegevoegd…
Anderzijds vind ik dat ik aan m’n La PéCule BODYWEAR klantjes en volgers een soort van verantwoording schuldig ben waarom de winkel deze weken gesloten is. Voor degenen die geen Facebook hebben is dit een manier om een ieder in de gelegenheid te stellen up to date te zijn. Bij deze.
Tot mijn grote spijt is de winkel in ieder geval gesloten tot en met maandag 7 januari 2019. Ik hoop jullie in het nieuwe jaar weer te mogen verwelkomen, adviseren en helpen. Tot La PéCule?
***
Rollatortje
Nog een reden om te delen… Omdat ik dus al ruim een maand niet in de buitenlucht kon zijn kan ik niet wachten tot ik weer genoeg aangesterkt ben voor een wandelingetje. Achter een rollatortje. Als je weet wat loos is schrik je niet en vraag je niet en dat scheelt mij veel ‘vertel-energie’ 😉
***
Nieuw jaar, nieuwe kans
Hier sluit ik het jaar 2018 mee af, maar niet zonder je een positief, aangenaam, liefdevol en gezónd nieuwjaar toe te wensen! Dànk voor het lezen én het vertrouwen.
Liefs,
Pauline.