Éven helemaal niets…
Het is naar om te erkennen maar… eigenlijk had ik mezelf hier, in het anno 1777 woon-/winkelpandje, per januari 2013 soort van levend begraven.
Het voortschrijdend inzicht van mijn ouders klopte als een bus: als ik nou een winkeltje zou hebben met winkeltijden op de deur etc… Ja, dan móest ik wel. Voort.
Via zelf gerestylde meubeltjes, brocante, later aangevuld met een ‘eigen’ verfmerk, waar een ware rún op was, plus nog wat later een leuke collectie van Clayre & Eef gooide ik het roer volledig om. Back to basic cq. terug naar wat ik in mijn eerste werkzaam leven in dit leven deed: mode, modellen, kleuren, maten, kleding, lingerie, badkleding.
Geen modellen maar klanten
De modellen, die ik destijds zelf opleidde en uitzond, zijn nu de klanten. Nog steeds vind ik het te leuk om een glimlach bij mensen te zien als ze uit de paskamers komen. Zeker bij, al dan niet schuchtere, jongedames die met hun moeder voor hun eerste echte BH-tje komen. Daar hebben wij vrouwen allemaal wel een herinnering aan, toch?
***
***
Herstel
Voor wie dit nog niet meekreeg: afgelopen winter onderging ik in drie weken tijd een 2-tal zware operaties, waarvan de tweede niet gepland en levensbedreigend was. Op dat moment had ik zelf geen idee hoe ik eraan toe was, maar zeker is dat ik mijn naasten flink heb laten schrikken. Inclusief de behandelende chirurgen en de verpleging op de afdeling chirurgie van het ziekenhuis.
De weg terug naar weer kunnen functioneren en, heel belangrijk: de winkel weer kon runnen, was een grote ellende. Het is maar goed dat ik dat niet besefte toen ik voor deze immense berg stond, anders had ik het wellicht niet gered. Het jaar 2019 begon dus bar slecht, zowel fysiek als mentaal als financieel. Zonder inkomen vaart niemand wel hè…
Bucketlist
Al in het ziekenhuis bedacht ik vanuit mijn morfineroes dat ik, áls ik weer beter zou worden, een bucketlist zou maken. Opgeschreven heb ik e.e.a. nooit, maar wat punten zitten strak in mijn hoofd. De belangrijkste is dat ik mijn uiterste best wil doen om mijn leven weer te gaan léven (in plaats van het ‘levend begraven’).
Ook nam ik mij voor de bunker die in de loop der jaren om mij heen ontstond voor een nieuw begin, een relatie passé moet zijn. Een mens is niet geschapen om zó lang alleen te zijn, om alléén oud(er) te worden… Dus sta ik nu -geloof ik, ik doe mijn best- open voor wie, wat, waar op m’n pad komt. Oef!
Zesde lustrum
***
***
De maand ‘vierde’ ik mijn zesde lustrum, dus langzamerhand oud en wijs genoeg om beter prioriteiten te stellen.
Ook op de bucketlist in m’n koppie: meer aandacht en tijd voor m’n ouders, dochter en kleinzoon. Dat is niet altijd even makkelijk als je 5 dagen een winkel runt en daarnaast zoveel te doen hebt dat er niet echt veel vrije tijd is, maar ook dat moet beter kunnen. Tenslotte zou ik ook met liefde en plezier tijd maken voor een partner, dus mijn naasten verdienen zeker ook mij oog, oor en tijd. Het leven kan immers zó voorbij zijn…
Ook bedacht ik dat jaar in jaar uit 52 weken per jaar hard werken afgelopen moet zijn. Ook ik mag best eens een weekje rust, iets anders.
En dat gaat gebeuren…
***
