2017, 06-01
Een zwarte datum

Elke zesde januari is sinds 2012 zwart, gitzwart.
Misschien komt het doordat het vandaag vijf jaren geleden is,
maar dit is geen lustrum, het is verstikkend!
En ook nog,
het is vrijdag 6 januari,
net als vijf jaar geleden… …

Ik zou er alles voor over hebben als onderstaande niet nodig zou zijn,
maar het is nodig…

Herinneringen

Doordat ik in 2012 negen maanden lang een dagboek bijhield kan ik mij herinneren met welke woorden mijn speech tijdens Alexanders uitvaartplechtigheid op die donkerste 11 januari begon:
“Hier en nu wil je niet staan…”.

Ik herinner mij een gigantisch grote zwarte vlek die ik toesprak. Later bleek dit een mensenmassa te zijn, die tot in een bomvolle hal en tot buiten toe reikte. De afgelopen dagen knokte ik tegen de talloze ‘flash backs’ van afschuwelijke momenten, uren, dagen, dat zal tot en met woensdag onvermijdelijk zo zijn. Juist het ‘lustrum’ van vijf jaar en het feit dat het na zéstig maanden, tweehonderdveertig weken, en veel, heel veel dagen, laat staan uren, voor het eerst weer vríjdag 6 januari was, (b)lijken extra veel emoties boven te halen. Het machteloze, verlammende, wezenloze, onwerkelijke gevoel van toen, de immense píjn besluipt mijn-zijn aan de lopende band.

Afleiding van klanten in de winkel en mijn kleinzoon die vannacht bij omyja logeerde deed kleine wondertjes, maar owé: de gaten daar tussenin… En owé degene die dezer dagen in mijn beleving scheef liep! Nu viel dat gelukkig reuze mee en was er juist veel begrip en veel, héél veel medeleven.

Ik herinner mij dat ik tegen de mensenmassa sprak:
“Blijf ons dragen alsjeblieft, want dit kunnen we niet alleen…”.

De afgelopen dagen heb ik zéker niet alleen hoeven dragen; wat ontzettende veel liefs hebben jullie mij op alle mogelijke manieren gestuurd en gegeven! Elk berichtje, elke reactie, elke hug, elk gesprek, elke schouder, elke spreuk, elk gedicht, elke roos, elke kaart, elk hartje op Facebook, het waren allemaal kleine pleistertjes waarvoor ik jullie stuk voor stuk heel dankbaar ben…

Dat wilde ik jullie even ‘zeggen’.
Liefs,
Pauline.