Verjaardag werd geboortedag,
30 januari…

Ik word wakker met een dikke buik, lieve appjes op m’n I-Phone en tranen…
Die dikke buik was exact 27 jaar geleden.

“Op dit tijdstip zat je daar nog veiling in lieve jongen. Pas later op deze dag, om 19,20 uur, werd je geboren. Ik zal de ‘euforie’ van die dag nooit vergeten: níemand wist en verwachtte dat je je komst al had aangekondigd, want die was pas rond 22 februari gepland. Ik zal ook het perfecte, volmaakte geluk van die dag, dagen, weken, maanden, jaren nooit vergeten.Wat is daar bar weinig van over.”

De tranen drogen heeft weinig zin. Ze blijven onder mijn brilletje uitrollen, dus doe ik snotterend en in de stilte van de vroegte mijn ochtendritueel.
“Het eerste is je kaarsje aansteken, je diep in je je (zo mooie…) ogen kijken en tegen je denken: 27 jaar zou je geworden zijn lieve jongen…” 

Ik zucht diep, heb een verlammend gevoel in mijn lijf en leden. Terwijl ik mijn eerste cappuccinootje maak denk ik verder tegen je:

“Zou je al getrouwd, papa geweest zijn zoals Willem, Flap, Brent, Tim, Bram en andere vrienden van je allereerste hechte vriendengroep…? Of zou nog met je Kimmie sparen om zelf een mooi huis te bouwen zoals je van plan was…? Zou je nog close zijn met de maten van je latere hechte vriendengroep, met Clint, Stefan, Ferry, Berry, Gert en héél veel anderen…? 
 

Hoe mirakels dól zou je zijn op en dollen met je oomzeggertje…
Op zes januari dit jaar vroeg Jeevan: “Gaan we nu écht naar oom Alexander?”… … 

Hoe trots zou je zijn op je beide zussen en je Kimmie… 
Hoe vaak zou je aan de winkeldeurbel hangen bij moedertje, minstens om de andere dag… 
Hoe zou je me dollen, helpen, honderduit praten en drukdruk zijn en hoe stevig zou ik je huggen… …  

God only knows…”

Ook op mijn buro bij de computer steek ik een kaarsje aan. Ik kàn niet anders dan schrijven op dit moment. (Weer) van me af schrijven en delen om de pijn van (ook) deze dag te dragen: je geboortedag…

Ik sta op om een rokertje te doen, het wordt me te heftig. De pijn en het gemis worden na vijf lange jaren niet minder. Integendeel. Te diep (terug) gaan zou moedertje alsnog om kunnen doen vallen… Tijdens het rokertje krijg ik een ingeving:
“Jaahtus”, zou je zeggen: “Góed plan maah!”
Er is een manier om m’n jongen vanavond een klein beetje bij me te halen… Dat ga ik zo gelijk regelen, doen, vragen!

“Het is traditie geworden om je geboortedag bij Esther en Marian in ‘De Kraaij’ te gedenken, om met de naaste familie en je meest close maten een Bacootje op je te drinken. Omdat ‘De Kraaij’ op maandag gesloten is en het afgelopen jaar niet zo druk was, hebben we in overleg besloten om niet voor een zo kleine ploeg speciaal open te gaan. Dus drinken wij, je vier vrouwtjes en naaste familie, dat Bacootje hier bij moedertje in het huisje. Op je volgende geboortedag zetten we de ‘Baco-Kraaij-traditie’ voort. Dat is een plechtige belofte die je, inmiddels grote, zusje en ik deden, ook al zouden we met z’n tweetjes aan de bar zitten…”

Medeleven

“Het is mooi om op je Facebookpagina te zien dat er zoveel mensen aan je denken, je geboortedag gedenken jongen. Hoeveel mensen meeleven.

De regen valt op deze ochtend van 30 januari met pijpenstelen uit de Hemel. De Hemel… Warmwaterregen, zo noemt de weermeneer het. Zodra het even droog is ga ik mijn bloemstukje bij je brengen, je kaarsje op je plek aan steken, alles weer droog en mooi maken voor je…

Ik ploeter door mijn inloopkast. Zoek een gescoord zwart shirtje met de tekst: ‘Cheers!’ Dat draag ik vandaag, omdat we vanavond proosten op je geboortedag jongen… Hoe confronterend en onbegrijpelijk bizar kan de tekst op een shirtje zijn…

Lieve jongen, wat kan ik zeggen? Wat kan ik doen?
Ik hou zoveel van je, ik mis je zó ontzettend…”